Het zijn harde tijden. Niemand ontsnapt aan het spook van de 'crisis'. En dus heerst er vooral veel sociale onrust.
Dat is niet onbegrijpelijk: we hebben het te lang te goed gehad. Het was elke dag 'the sky is the limit'. We geloofden onvoorwaardelijk in de vooruitgang, zonder na te denken over de gevolgen. Want elke medaille heeft zijn keerzijde.
Ons land kent een van de sterkste en meest uitgebreide sociale systemen in de wereld. We mogen daar terecht fier op zijn en al het mogelijke doen om het te handhaven. We verzetten ons terecht tegen de 'profiteurs' die het systeem uitbuiten, uitmelken en de randjes eraf lopen. We nemen het niet dat Recht eigenlijk 'krom' is en vaak veeleer op on-recht lijkt.
Dat is de Robin Hood in elk van ons.
Maar er is dus ook de keerzijde, onze 'prins Jan-zijde'. We hebben steeds nieuwe verlangens: meer verdienen vs. minder werken, meer voorzieningen vs. minder sociale lasten.
En voor alles en nog wat moet 'de Staat' opdraaien: subsidies, belastingvoordelen, bijdrageverminderingen, ... Vroeg of laat moest deze bom barsten. Sinterklaas komt enkel op 6 december, niet elke dag. We hollen op deze manier heel ons sociale systeem uit.
Ik ben de laatste om te ontkennen dat we een stap terug moeten zetten en de buikriem moeten aanhalen. En ook ik ben allerminst gelukkig met de maatregelen die al genomen zijn en die nog zullen volgen.
Maar wat ik in heel dit verhaal mis, is het simpele besef van schuld, het 'mea culpa': we wilden alsmaar meer - beeld je in, tot voor kort gingen werknemers in staking omdat hun veertiende (!) maand ter discussie stond -, de werkgevers hebben hier uit gemakzucht (sociale vrede als ultieme vorm van eigenbelang?) aan toegegeven en voor de rest moest de overheid maar bijpassen als het plaatje niet klopte. En die overheid wilde uiteraard zijn kiesvee ter wille zijn.
Het is dus de fout van ons allemaal!
