zondag 6 oktober 2013

Schrijven...

Een zegen? Een straf?

Er zijn weinig dingen waar ik echt goed in ben, maar - zonder te willen opscheppen - schrijven kan ik wel goed. Of doorgaans toch beter dan de gemiddelde medemens. Het is altijd al een passie geweest: mijn leeftijdsgenoten gingen voetballen, ik pende ganse schriftjes vol. Die ik dan veilig verborg in de laden van mijn werktafel, of onderin een kast. 

Waarom schrijf je dan, hoor ik je vragen? Tja, het is voor een stuk bevrijding, dingen op papier zetten die ik niet gezegd krijg. Een moeizame poging om met de buitenwereld contact te houden, terwijl het al pratend allemaal veel gemakkelijker zou gaan. Het enige gesprek-dat-er-echt-toe-deed met mijn mama was bijvoorbeeld een monoloog: een brief van verscheidene bladzijden die ik onder haar hoofdkussen had verstopt. We hebben het nooit meer over die brief gehad: mama zweeg en ik durfde niet vragen wat ze er van vond. Zwijgen is goedkeuren, was mijn troost. Die bevrijding, me beter voelen nu ik het van me af geschreven had, dat klopt dus niet.

En toch kan ik het niet laten: spelen met woorden en zinnen, ik doe het graag! Lang nadenken moet ik niet en eens de sluizen open is de woordenvloed nauwelijks nog te stoppen. Maar, als het geen bevrijding is, wat dan wel? Met het ouder worden heb ik toch een deel van mijn bedeesdheid overwonnen. Niet alles wat ik schrijf belandt automatisch onderin de kast.

Schrijven krijgt zo voor een stuk een andere dimensie: het is een roep om aandacht geworden. Elke letter, elk woord vraagt als het ware: lees mij! Het is een roep om goedkeuring geworden: zeg dat het goed is of, bij uitbreiding, vind me goed. Het onzekere ik in mij heeft na al die jaren nog altijd die vorm van bevestiging nodig. 
'Nooit gedacht een boek te schrijven?' Jazeker. Maar eerst wist ik niet hoe, dan niet waarom en uiteindelijk niet of het wel de moeite zou lonen: wie zou er immers mijn verhaal willen lezen, mocht het er ooit komen? En dus heb ik die gedachte jarenlang in de diepvriezer van mijn onderbewustzijn weggestopt. Tot voor kort.

Nu is mijn verhaal af en heb ik de stap gezet en het aan een handvol mensen laten lezen. Dat is een overwinning op mezelf. Ik zou fier moeten zijn, maar toch ben ik bang: wat als mijn lezers zeggen dat ze het niet goed vinden? Berg ik het verhaal op, berg ik mijn droom op en kortwiek ik mezelf voor eens en voor altijd?


Geen opmerkingen:

Een reactie posten