zondag 1 december 2013

Wie niet mee is, is gezien...


Paul Walker is dood. RIP Paul Walker. O my God, Paul Walker is verongelukt!... Ik knipperde met de ogen, wreef me verveeld over de stoppelige kin en moest tot mijn schande bekennen: 'wie is in godsnaam Paul Walker?'


Blijkbaar moet ik de voorbije decennia op Pluto geleefd hebben, want Walker bleek een bekend acteur te zijn. Heel Facebook  bleek overspoeld door een tsunami van ontzette berichten, al dan niet gemeende blijken van medeleven en andere vormen van kuddegeest.

Zo hoort het immers tegenwoordig: als je er bij wil horen, moet je een FB-account hebben, of een Twitter, en liefst nog beide. Wie geen smartphone en een mailadres heeft, wordt bekeken met de blik van: 'Neanderthalers waren toch uitgestorven?' De hedendaagse maatschappij leeft fast en furious op het ritme van de communicatietechnologie. Nieuws moet binnen de kortste keren de andere kant van de wereld bereiken, primeurs zijn tonnen geld waard, ook al nemen ze een loopje met de waarheid omdat checken en dubbelchecken tijdverlies en dus geldverlies zijn.

Wiens fout is dat, denkt u? Neen, niet die van de nieuwsmakers die mekaar de loef willen afsteken. Niet die van de de uitgevers en eigenaars van radio- en televisiestations die hiermee slapend rijk worden. Het is de fout van mensen zoals u en ik, die op het nieuws zitten te wachten, met een mengeling van gezonde nieuwsgierigheid en ongezonde sensatiezucht. We zijn allemaal een beetje voyeur (zolang ze maar niet bij onszelf binnen kijken!) en kijken reikhalzend uit naar wat er gebeurt in de wereld.

Reclamejongens buiten dit handig uit. Bekende Vlamingen, Hollywoodsterren en alle andere 'mediafiguren' leven immers enkel en alleen maar bij de gratie van de snelheid en intensiteit waarop we al dat nieuws klakkeloos slikken. We stellen ons er niet eens meer vragen bij, alsof het zo moet.

Het maakt van ons echter een kudde. Een domme leeghoofdige kudde, die geen eigen visie meer heeft, die geen oordeel meer heeft over wat er in de wereld gebeurt. Een saaie kudde, die allemaal hetzelfde wil, denkt en doet. En zo wordt onze kleurrijke wereld alsmaar grijzer. We worden allemaal papegaaien, ieder in zijn eigen kooi...
En de paradox van deze evolutie is zo mogelijk nog betreurenswaardiger: we 'kennen' onze tegenvoeters aan de andere kant van de wereld en voeren er urenlange gesprekken mee, maar we weten niet hoe de stem van onze overbuur klinkt.


Geen opmerkingen:

Een reactie posten